[19] One Shot Diera "Żałowała, że nie była tam razem z nim"

   Byli parą od dawna. Szczęśliwie zakochana dwójka, której wszyscy zazdrościli. Oni sami nie wiedzieli czego. W ich związku nie raz pojawiały się problemy. Mieli i dobre, i złe chwile. Jednak o tych złych szybko zapominali. 

    Kolejny dzień. Spędzali go jak zwykle w swoim towarzystwie. Szczęśliwi, że mają siebie nawzajem. Nie wyobrażali sobie życia bez siebie nawzajem. Kochali się. Nic nie mogło ich rozdzielić. Tak im się przynajmniej zdawało.
   Przechodzili przez park. Szatyn zerwał z grządki jedną różę i ją jej podarował. W zamian podarowała mu swój uśmiech. Od dawna był jego na własność.Uśmiechała się tylko przy nim. Tylko wtedy gdy czuła, że jest przy niej. On był jej, a ona jego. Liczyła się tylko miłość. Ich miłość.
   Trzymali się za ręce. Między nimi iskrzyło. Jak zawsze mieli ochotę rzucić się na siebie i obdarować się pocałunkami. W parku jednak było za dużo osób, podejrzanych osób.
   Podeszli do niskiej czerwonej ławki. Gdy usiedli zauważyli na niej wyryte inicjały. Ich inicjały. Spojrzeli na siebie z uśmiechem na ustach. Zaczęli się do siebie zbliżać. Jednak tą magiczną chwilę przerwało im dzwonienie telefonu Diega. Chłopak odebrał dopiero po dłuższej chwili. Gdy rozmawiał jego wyraz twarzy się zmienił. Stał się ponury.
   Gdy odłożył słuchawkę jego głos nie był taki jak wcześniej. Był za poważny jak na Diega. Lara od razu zorientowała się, że coś się stało. Przytuliła się do niego. Wiedziała, że on tego teraz potrzebuje. Nic nie mówił, a po chwili wstał i odszedł. Zostawił ją samą na czerwonej ławce.
   Po chwili jej kieszeń zaczęła brzęczeć. Wyjęła z niej swój czarny, dotykowy telefon. Zobaczyła małą kopertę widniejącą u góry ekranu. Włączyła szybko SMS. Jego treść ją załamała.

"Nie chciałem Ci tego mówić.
Nie chciałem też Cię okłamywać.
Została mi tylko ta wiadomość. 
To moje ostatnie wyjście z tej sytuacji.
Muszę wyjechać.
Wylatuję dziś o osiemnastej. 
Mam nadzieję, że przyjdziesz na lotnisko.
Wiesz gdzie."

   Pobiegła szybko do domu. Nie wiedziała czy ma płakać czy się śmiać. Jej ukochany pożegnał się z nią przez telefon. Nawet nie zadzwonił tylko napisał tą piekielną wiadomość. Była na niego zła. Wyjęła z lodówki lody i usiadła przed telewizorem. Zaczęła zajadać zimny przysmak. Zajadała smutek. Wiedziała, że to nie pomoże, ale jednak nadal zajadała smutki.
   Zanim się spostrzegła osiemnasta minęła, a ona oglądała wiadomości. Nagle pojawiła się informacja.

Samolot pasażerski, który startował o godzinie osiemnastej został zestrzelony.

   Do oczu Lary zabrały łzy. Zaczęła płakać. Diego umarł, a ona się z nim nawet nie pożegnała. Schowała twarz w poduszkę i schowała się pod koc. Płakała. Wylewa łzy. Żałowała, że nie pojechała wtedy na lotnisko. Żałowała wszystkiego. Jednak najbardziej żałowała jednego. Żałowała, że nie była tam razem z nim. Żałowała, że nie zginęła razem z nim. Żałowała, że nie była na jego miejscu.
   Miała nadzieję, że wszystko okaże się tylko zwykłym snem. Wierzyła, że zaraz się obudzi, a Diego będzie nadal żył. Jednak  "pobudka" nie nadchodziła. Diego nadal był martwy, a ona nadal cierpiała. Bardzo cierpiała. Nawet największym wrogom nie życzyła tego co ją spotkało. Jeszcze kilka dni temu była szczęśliwa, a teraz była dziewczyną, którą los najbardziej skrzywdził.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jak wam się podoba?
Zakładka zamówienia stworzona.
Może ktoś już zauważył.
Jak mijają wakacje?

Justyna <3